نياز مسرور بدوي
شاعري، رنگ، روشني، سرهاڻ ۽ ساڀيان
شاعري، اندر جو اجالو آهي، جنھن جي روشنيءَ ۾ شاعر جي جيون جي تخليقي سفر ۾ جهاتي پائي سگهجي ٿي. ان سفر جي ميڙا چونڊيءَ ۾ کيس جيڪي به خوشيءَ جون راحتون، درد جون ساعتون، محبت جون سوغاتون، جهوليءَ ۾ جُهوليندي رهيون آهن، انھن جي جلال ۽ جمال کي جيءَ جو جيئدان سمجهي، جهونگاريندو رهندو آهي. من اندر ۾ يادن جا مضراب وقت جي ضرب سان وڄندا رهندا آهن. اهي ڪلپنائون ڏاڙهون گل جيان رتائون هونديون آهن، تنھن جي رنگ ۾ رڱيل، رَسِيَلُ ۽ رُسيل روح سان رهاڻيون ڪري سگهبيون آهن، ان ۾ محبوب جي اها مرڪ، پسي سگهبي آهي، جيڪا ڏور هوندي به دل جي چانڊوڪيءَ ۾ جلوه گر هوندي آهي ۽ سورن جا سنيھا به ڪنھن نھائين جيان دل ۾ دکندا رهندا آهن. جيڪي لبن کي لالاڻ ۽ ڳلن کي گلال ڪري ڇڏيندا آهن.