محمد علي پٺاڻ
انور ابڙي جي ناول ”ننڍڙو چنڊ“ جو مھاڳ
ڪو به ٻارُ، ڪنھن به گهر ۾ جنم وٺي ٿو ته سندس سِکيا جو پھريون مرحلو گهَرَ جي ماحول کان ئي شروع ٿِئي ٿو - ۽ جيڪڏهن اھو ماحول مُھذب، ٻارَ جي عزت نفس ۽ معصوميت جو خيال ۽ احترام ڪندڙ آهي ۽ چِڙِچِڙو، ٻارَ کي دڙڪي دھمانَ ۾ رکندڙ ۽ ”مارَ“ کي ”سَنوارَ“ جي جاھِلاڻي سوچَ تي عمل ڪندڙ نه آهي ته اڳتي هلي اھڙو ٻارُ نه رڳو پنھنجي گهرَ، تَرَ ۽ پاڙي پنڀي ۾ ”يارَ، ھِي ٻارُ ڪيڏو نه صدورو آهي...“ يا ”اَئِي اَدي، ٻارڙو ماشاء اللھ ڏاڍو سمجهدار ۽ سلڇڻو اَٿَئِي...“ جھڙن سٺن جملن جي سڃاڻپ سان زندگيءَ جي عقلي ۽ شعوري شاھراھ تي اعتماد سان ننڍڙيون وِکون کڻي، اڳتي وڌي ٿو. اھڙو ٻارُ نه رڳو پنھنجي حياتيءَ جي سفر کي سڦلائتو بڻائڻ واري منزل طرف گامزن ٿِئي ٿو، پر سماج لاءِ به ھڪ سُڌارڪ، انسان دوست ۽ ”سَڀِئين وصفين سُھڻي“ شخص جو حوالو بڻجي ڪنھن نه ڪنھن اھڙي منزل کي ضرور رَسي ٿو، جيڪا ھُن جھڙو ھَڏُ ڪاٺُ رکندڙ انسانن لاءِ اتساھَ جو ڪارڻ ۽ عظمت جو معراج سمجهي ويندي آهي ۽ جنھن تي تاريخ رَشڪ ڪندي آهي.